چه دیگریست

چقدر دروغ به حوالی ماست به راستی.
چقدر غروب بزیسته به تن شبان

که صبح.
به بدر ماه اشاره داشته به نیستی
چه قبر، قدر انسان و خنده ایست به تو
چه عالمیست کنایه به آدمیت

بازی شدن، به کیستی.
عجب که واضح است تناوری به تارک درخت

دریغ که مرحمت میهمان عقیمه ایست ز او

تکانه هایی ز چیستی.
سرم به دایره دوّار می زند
موازی به خویشتن
مرافعه به نیستی...