سراسر همه سزاست

از سراسیمگی ات سر نخوری

نسپاری سر خود بام جهان

سوت داور که زند بر تو ندا

می شوی سر به هوا رو به خدا

تو که اینقدر مادر بودی

با ما بمان تا که شوی مرد نهان

دگنک نیست، که فحش ات می دهم

فحش مال تو و دوری تو

از من و از،

 هر چه بلاست

عشق مادرانه اش

یکی به نعل

یکی به میخ

به میخ سر

به نعل تو

که روزگار چنین برای او نوشت:

بشین، برو ، بیا ، ببین، بخور، و تمام عکسهایش

و تنها نگفت نمیر

وامروز که تو میخواهی با آن کی باشی که خود خواستی و خدا

انگار که به او می گوئیم بمیر

از اینجا به بعد میخوام ساده بگم، یعنی اینکه مامانها یه روز جزوشونیم، عضوشونیم، یه روز دیگه ازشون کنده میشیم بچشون میشیم، همه کاری می کنند غیر اینکه بکشنمون یا مرگ برامون بخوان

بزرگ میشیم، البته میگن بزرگتون کردیم

بعد میخوای ازدواج کنی

یعنی یه عشق که توش نمی تونه بگه برو، بیا ، بشین ، بخور (مامانو میگم)

بعد هم باید دل بکنه، هم باید خودشو گول بزنه، هم باید راضی باشه، اما در این صورت تو دیگه بچش نیستی

دعوا سر کلمه ای یه که فرق بین بچه و فرزنده

واسه مامانا همیشه بچه باید بچه باشه تا بتونه بلاهایی رو که روزگار و جنسیتش و شیفتگی شو و غرور و .... سرش آورده با تحکم برای بچه بخواد، البته تحکم نیستا، یه جور از خود گذشتگی یه زیاده، اما اینکه نمیزارن بچه، فرزند بشه میشه تحکم. آخه بچه تا زمانی بچه است که کوچولوئه

بررسی سبکها و شیوه های اجرایی آگوستو بوال

اثری از رضا آشفته درباره شیوه های کارگردانی اگوستو بوآل در

نمایشنامه ای عروسکی از ایرج طهماسب

در جشنواره تهران- مبارک اجرا شده است و در ادامه مطلب متن آن را شاهدید

غریبیمان چه

غریبانه دلتنگیم

و نیستیم که اندازه کنیم قدرش را

چراغ که خاموش است، شمع پادشاه غریبانگی است

غریبانه دلتنگم، که چراغ خاموش کردم

گیجم به گیجی ات

گیجم به مانند فواره ای که می رسد به ماه

سیاهم، در هم، به سیاهی نگاه کودکی به خورشید از پس تخسی اش

 و تو

و من

ایستاده ایم منتظر معجزه ای که خودیم

به انتظار خود ثانیه سال می کنیم

حال چال می کنیم

اه که این ستاره ها چه زود سرخ می شوند، رو به قبله فرو افتاده، سجده کنان، تسبیح به دست

هبوط می کنند

آه که این ستاره ها چرا چرا چرا خاموشی طلبند

من نه از برای خویش که برای تویی که خویشتنی بی کس مانده ام

تو نه برای خود که برای من از دیدن ات می هراسی که منی

سزاست سزاست که صدا به گوش نرسد از بس که پر صدا به گوشمان حنجره می درند

پنجره ببند

گریه، بی صدا، می بندد پنجره ی نگاه را

آهسته آهسته نفس نفس

و تو ...

ستاره ای ...

ستاره ها برای این قشنگند که گلی توی اونها انتظارمون رو می کشه...

شعری برای همسرم

بَه چه فانوس گرفتست به دست

بَه چه زیبا می زند یا می کند، دست اش به دست

آن یکی ساعت که تندش بود هر دم لحظه اش

او همان بود و هم اکنون خواب کرده بَرده اش، دنیای دور، در کنار مرزِ هر دَم مُردن ام

اَه که چه رخوت گرفتست این زمان سنجِ مرا

اَه چه دست دست کردنی بگرفته این فانوس دست

یخ گرفتست  این زمان هر ساعتی، از  رفتنت

قلب من سخت گرفتست به آهنهای سرد، چشم خود را

تا که باز آیی دوباره همسرم

نمایشنامه بی بی مهر نگار و میرزا خمار

نمایشنامه ای برای رده سنی نوجوان با عنوان "میرزا خمار و بی بی مهر نگار"  نوشته علی بیگدلی.

این نمایشنامه بسیار جذاب بوده و تلفیقی از چند افسانه و داستان ایرانی است.

برای مشاهده به ادامه مطلب مراجعه فرمایید

از سنگ تا الماس

نمایشنامه ای بدون کلام با عنوان از سنگ تا الماس که در سال1387  توسط "علی بیگدلی" نوشته شده است.

این نمایشنامه در ادامه مطالب مشهود می باشد.

شایان ذکر است هرگونه استفاده از آن منوط به اجازه کتبی است.

نظرات خود را ارسال فرمایید....